Εισήγηση στο Συμπόσιο: «50 χρόνια από το Μάη του 1968. Η Ευρώπη σε αναζήτηση για τη Δημοκρατία, την Ειρήνη, τα Δικαιώματα», Δευτέρα 14 Μαΐου 2018, Τμήμα Δημόσιας Διοίκησης, Πάντειο Πανεπιστήμιο.

Στην παρούσα, δεύτερη εκδοχή του κειμένου έχουν διορθωθεί τυπογραφικές αβλεψίες και ενσωματωθεί ορισμένες προσθήκες, διασαφηνιστικού χαρακτήρα.

Ταίναρο, 20.05.2018

1. Ο Θάνατος Δεν Είχε Πια Εξουσία

Οι δύο αναφορές του Πλάτωνα στην Ατλαντίδα είναι γνωστές – περιέχονται στους Διαλόγους Τίμαιος ή Περί Φύσεως και Κριτίας ή Ατλαντικός. Έκτοτε, κάποιοι ερίζουν για το εάν αυτή υπήρξε, ενώ άλλοι για το πού υπήρξε. Μεταξύ δε εκείνων που θεωρούν ότι δεν υπήρξε, έχουν αναπτυχθεί ερμηνείες για το νόημα και τη σημασία των αναφορών. Αυτές οι ερμηνείες αντλούν: πρώτον, από την πλασμένη στον πλατωνικό Διάλογο Μενέξενος εικόνα μίας ιδεατής-εξιδανικευμένης Αθήνας, οπότε θεωρείται ότι η πλατωνική Ατλαντίδα δεν ήταν παρά ένας εξίσου εξιδανικευμένος αντίπαλος της Αθήνας (εμπειρικό αντίστοιχο του οποίου ήταν η Περσική Αυτοκρατορία) ή και,δεύτερον, από τον πλατωνικό Διάλογο Πολιτεία, οπότε θεωρείται ότι η πλατωνική Ατλαντίδα δεν ήταν παρά ένα παραστατικά κατασκευασμένο παράδειγμα περί ορισμένης, οιονεί-εγγενούς φθοράς των Πολιτειών: κόρος, ὕβρις, ἄτη και, τέλος, τίσις.

Κανείς δεν αμφιβάλλει ότι ο «Μάιος του 1968» υπήρξε. Όμως, τι ήταν; Η ερώτηση θα μπορούσε να θεωρηθεί αφελής.